METODY AKTYWIZUJĄCE – metody stosowane w pracy z dzieckiem, umożliwiające uczenie się poprzez działanie i przeżywanie. Uczniowie, którzy aktywnie uczestniczą w zajęciach osiągają lepsze wyniki w nauce i są bardziej otwarci na wiedzę. Metody aktywizujące pozwalają łatwiej przyswoić nowe wiadomości, rozwijają kreatywne myślenie, poszerzają zainteresowania, służą rozwojowi komunikowania się i współpracy w grupie, mają również pozytywny wpływ na rozwój emocjonalny.
METODA AKTYWNEGO SŁUCHANIA MUZYKI BETI STRAUSS
Metoda aktywnego słuchania muzyki – uczniowie słuchając utworu muzycznego, wykonują różnorodne aktywności (słuchanie, granie, tańczenie, śpiewanie z elementami pantomimy lub dramy, wykonywanie prac plastycznych) wg wskazówek nauczyciela. Dzieci aktywnie wchodzą w różne role (dyrygenta, muzyka) wykorzystując przy tym rekwizyty (instrumenty, patyczki, chusty). Zajęcia pozytywnie wpływają na rozwój, wyzwalają radość, zaangażowanie, pobudzają wyobraźnię dźwiękową, rozwijają zainteresowania muzyczne.
METODA OPOWIEŚCI RUCHOWEJ J. C. THULIN
Nauczyciel czyta bajkę lub legendę, a uczniowie „opowiadają” jej treść za pomocą ruchu. Wykorzystując jedynie słuch i wyobraźnię, wcielają się w bohaterów i przenoszą do innego świata.
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO W. SHERBORNE
Metoda polega na posługiwaniu się ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni (działania w niej, a także dzielenia jej z innymi). Metoda często wykorzystywana na zajęciach z uczniami niepełnosprawnymi intelektualnie, nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi. Zajęcia w formie zabawy umożliwiają osiąganie sukcesu podczas wykonywanych ćwiczeń. Ćwiczenia ruchowe zostały podzielone na obszary: ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała, ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu, ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą (relacja ,,z”, relacja ,,przeciwko”, relacja ,,razem”), ćwiczenia twórcze (np. ćwiczenia przy muzyce w formie tańca).
METODA TWÓRCZEGO MYŚLENIA J. OSBORNE – BURZA MÓZGÓW
Metoda wykorzystywana podczas rozwiązywania problemów. Uczestnicy zgłaszają swoje pomysły, które dopiero po zakończeniu zgłoszeń podlegają ocenie i weryfikacji pod kątem przydatności w pracy.
METODA MALOWANIA DZIESIĘCIOMA PALCAMI (FINGER – PAINTING)
Na zajęcia wystarczy przygotować farby w sześciu kolorach oraz papier. Metoda malowania dziesięcioma palcami pozwala pokonywać lęki, uwalnia od zahamowań, wzmacnia wiarę we własne możliwości oraz pobudza do ekspresji twórczej.
METODA DOBREGO STARTU OPRACOWANA PRZEZ M.BOGDANOWICZ
Metoda usprawniająca analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno – ruchowy, lateralizację oraz orientację w schemacie własnego ciała, wpływająca na rozwój emocji, zachowania społeczne oraz aktywność twórczą. Istotną rolę pełnią trzy elementy: wzrokowy (znak graficzny), słuchowy (piosenka) i motoryczny (odtwarzanie znaków graficznych zgodnie z rytmem piosenki). Uczniowie mogą tworzyć własne teksty, muzykę lub wzory.
STORY CUBE – TWÓRCZE OPOWIEŚCI
Story Cubes (kości opowieści) – to 9 kostek z odmiennym zestawem ilustracji na każdej ściance. Kostki wykorzystywane są podczas zajęć np. do rozwiązywania problemów, opowiadania, powtórek literackich. Story Cube pobudzają kreatywne myślenie i wyobraźnię.
TECHNIKI PARATEATRALNE:
TECHNIKA ZMIANY RÓL
Technika, w której uczeń odgrywa rolę umożliwiającą zdobywanie nowych doświadczeń (np. uczeń mający problemy w interakcjach społecznych przyjmuje rolę nauczyciela, a nauczyciel rolę dziecka).
DRAMA
Drama polega na „wczuwaniu się” w fikcyjną postać oraz w sytuację w której dana postać się znalazła. Uczniowie mają okazję doświadczyć i przeżyć sytuacje, w których nigdy wcześniej nie byli. Mają możliwość poznania samych siebie w określonej rzeczywistości, nauczyć się właściwej oceny wartości, przyjmowania poprawnej postawy społecznej, uwrażliwić na krzywdę innych, a także rozwijać się twórczo zarówno werbalnie i niewerbalnie. Zajęcia uczą współpracy w grupie i wzajemnej akceptacji.
PANTOMIMA
Pantomima to połączenie ruchu, gestu i mimiki (aktor nie używa głosu). Pozwala określić swoje emocje i uczucia.
TEATR PALCOWY
Teatr, w którym uczeń samodzielnie rysuje główki różnych postaci na własnych palcach, a następnie przedstawia określone sytuacje (np. ze szkoły, z domy, z bajki).
TEATRZYK KUKIEŁKOWY
Teatrzyk, w którym uczniowie samodzielnie wykonują kukiełki (pacynki), a następnie wykorzystują je w przedstawianiu (stają się wtedy reżyserami, scenografami). Teatrzyk często porusza tematykę uczuć, emocji, motywów działania.
TEATRZYK WYBORU
Nauczyciel oraz uczniowie wspólnie ustalają tematykę teatrzyku. Prowadzący wybiera jedno dziecko i przydziela mu rolę. Dziecko samodzielnie dobiera pozostałych aktorów. Następnie wspólnie rozdzielają role i planują przebieg zabawy. Teatrzyk wyboru integruje grupę.
Magdalena Kaczor
