„Wspomnienia naszym wehikułem czasu”
W roku 2021 Zespół Szkół im. Brata Alojzego Kosiby w Wieliczce obchodzi jubileusz 50-lecia istnienia. Ta niezwykła rocznica skłania nas do zadumy i stanowi przyczynę refleksji nad mijającym czasem. Obchody rocznicowe są niewątpliwie okazją do utrwalenia wspomnień o przeszłości naszej szkoły i ludziach, bez których trudno wyobrazić sobie jej istnienie. W ciągu ostatnich 50 lat wielickie szkolnictwo specjalne przeszło długą drogę od pojedynczej klasy specjalnej po dzisiejszy Zespół Szkół im. Brata Alojzego Kosiby obejmujący Szkołę Podstawową nr 5 Specjalną oraz Szkołę Specjalną Przysposabiającą do Pracy.
W tej publikacji dzielimy się z Państwem wspomnieniami i refleksjami osób związanych z naszą szkołą na przestrzeni minionego półwiecza. Były to postaci nietuzinkowe, których postawa, siła charakteru, wielkie serce, bezinteresowność, zaangażowanie i autentyczne oddanie niepełnosprawnym wychowankom naszej szkoły uczyniły ich wyjątkowymi świadkami jej historii. Lektura napisanych przez Nich wspomnień będzie z pewnością sentymentalną podróżą w przeszłość, nostalgicznym powrotem do dawnych czasów, odda klimat i barwę minionych lat. Pokaże również, że najpiękniejsze wspomnienia powstają nie tylko ze spektakularnych wydarzeń, ale również ze zwykłych, codziennych chwil. Być może zainspirują też czytelników do odszukania w zakamarkach własnej pamięci obrazów minionych chwil przeżytych w murach naszej szkoły?
Rok 2021 jest dla nas niezwykły nie tylko ze względu na przypadający jubileusz. Rok ten zapisał się również na kartach historii za sprawą trwającej światowej pandemii i wielkiego kryzysu, który ze sobą przyniósł. Jest to rok, który nas zatrzymał, spowolnił nasze życie i zmusił w pewien sposób do powrotu do wartości, które często uznawaliśmy za archaiczne. „Zamknięcie” jakiego doświadczyliśmy mogło być do tej pory wyłącznie przedmiotem naszych fantazji. Niespodziewanie znaleźliśmy się w nowej rzeczywistości, w której nie byliśmy w stanie niczego zaplanować, ani tym bardziej przewidzieć. Straciliśmy nasze dotychczasowe punkty oparcia i poczucie bezpieczeństwa. Rok jubileuszu naszej szkoły to okres skrajności, wielu emocji, ale również czas, w którym przekonaliśmy się, jak ogromne umiejętności adaptacyjne w nas drzemią, jak ważna jest wzajemna troska oraz międzypokoleniowa solidarność. Jeszcze rok temu nie wyobrażaliśmy sobie jak ogromną rewolucję w nauczaniu wywoła pandemia, a nauka przez Internet zastąpi tradycyjny model kształcenia. Dzisiaj prowadząc lekcje korzystamy z internetowych platform do komunikacji, usiłujemy utrzymać drogą online relacje społeczne, a określenie „zdalne nauczanie” weszło na trwałe do naszego szkolnego słownika. W tym właśnie niezwykłym czasie powstawały kolejne strony wspomnień o historii naszej szkoły, starannie zapisywane i przekazywane czytelnikom za pomocą naszego współczesnego okna na świat jakim jest Internet.
Dziękuję wszystkim osobom, które przyjęły moje zaproszenie do udziału w tworzeniu tej publikacji i zechciały przeszukać zakamarki swojej pamięci oraz podzielić się z nami swoimi spostrzeżeniami i refleksjami. Dziękuję za opisanie swoich przeżyć i doświadczeń wyniesionych z naszej szkoły – tych bliższych i tych dalszych.
Kiedy sama sięgam pamięcią wstecz, trudno mi uwierzyć, że mija właśnie 29 lat od chwili, gdy z koleżanką Iwoną Niechciał, jako poszukujące swojej pierwszej pracy absolwentki pedagogiki specjalnej, skierowałyśmy swoje kroki właśnie do wielickiej Szkoły Podstawowej nr 5 Specjalnej. Jako nowicjuszki trafiłyśmy najcudowniej jak tylko można było. Pod opiekuńczymi skrzydłami niezwykłego dyrektora – pani Barbary Włusek – Łośko, start zawodowy nie wydawał nam się tak bardzo stresujący. Pełne zapału i energii bardzo szybko przeżyłyśmy szok i niedowierzanie – szkoła okazała się nie mieć własnego budynku, ciasne pomieszczenia, biblioteka szkolna ulokowana w małej klitce bez okna w kącie korytarza, nauczyciele w narzuconych w pośpiechu na ramiona płaszczach przebiegający w czasie przerw między lekcjami pomiędzy trzema budynkami, w których znajdowały się poszczególne oddziały klasowe … Do tego doszły pierwsze doświadczenia w realizacji nauczania indywidualnego w domach rodzinnych uczniów, do których trzeba było dotrzeć do daleko położonych wiosek autobusem PKS. Czasami te podróże należało odbyć w towarzystwie gęgających gęsi i piszczących kurcząt, gdy dzień wyjazdu do ucznia przypadał akurat w tzw. dzień targowy w Wieliczce przyciągający z całej okolicy wiejskie gospodynie ze swoim często „żywym” towarem. Szkoła w Wieliczce? Początkowo miała być dla nas tylko przystankiem w drodze do znalezienia innego miejsca pracy, ale okazała się prawdziwą bezpieczną przystanią na blisko 30 lat zawodowego życia.
Dzisiaj z dumą patrzę na naszą szkołę, która bynajmniej wcale nie wygląda jak zacna pięćdziesięciolatka. Nowoczesna, świetnie wyposażona, z pięknym otoczeniem – budzi zachwyt wśród wszystkich odwiedzających. Cieszę się, że jestem częścią jej historii. Na swojej zawodowej drodze spotkałam ludzi, którzy wspierali mnie w realizacji różnych karkołomnych wyzwań i nie pozwalali na utratę motywacji do dalszego działania, kiedy obiecywałam sobie, że to już „naprawdę ostatni raz” i „naprawdę nigdy więcej”… Dzięki temu udawało się nam przez wiele lat zrealizować dla dzieci wiele cyklicznych przedsięwzięć takich jak letni i zimowy Festiwal Sportu, piknik sportowy „Dziecięce harce”, cykl spotkań „Trening z Mistrzem”, Dzień Patrona, czy wreszcie Most pokoleń od pięciu lat łączący dwa na pozór odległe światy – młodzieży naszej szkoły i Seniorów.
Z każdym kolejnym rokiem pracy zawodowej uświadamiam sobie coraz bardziej, że największą satysfakcję pracy nauczycielskiej znajduję w towarzyszeniu moim uczniom w dorastaniu i dojrzewaniu oraz wspieraniu ich w rozwoju, mimo wszystkich trudności jakich doświadczają z powodu swojej niepełnosprawności.
Zapraszam do lektury wspomnień i odkrywania wielu, być może nieznanych kart historii Zespołu Szkół im. Brata Alojzego Kosiby.
Małgorzata Majka
