Piaskoterapia to metoda stymulacji sensorycznej. Poprzez kontakt skóry dziecka z różnoziarnistymi strukturami piasku dostarczane są bodźce czuciowe. Piasek poza różną strukturą może mieć różną temperaturę – ciepły rozluźnia napięcie mięśniowe. Działa stymulująco na układ krążenia i nerwowy.
Metoda Terapii w Piaskownicy jest znaną od ok. 100 lat metodą psychoterapii. Carl Gustaw Jung stosował elementy Sandplay od 1912 r. odkrywając stopniowo terapeutyczną rolę zabawy w piasku. W Wielkiej Brytanii Dr Margaret Lowenfeld jako pierwsza zastosowała zabawę w piaskownicy jako metodę terapeutyczną w leczeniu psychiatrycznym dzieci i młodzieży już w 1928 r i nazwała ją „grą światów”. Szwajcarka – Dora Kalff rozpoczęła współpracę z Lowenfeld w Londynie w 1956. Gdy Kalff powróciła do Szwajcarii, zaczęła stosować technikę Lowenfeld w ramach własnej praktyki. Połączyła ją z teoriami analizy C.G. Junga i stworzyła własną metodę, którą nazwała „sandplay” (zabawa w piasku).
Terapia w Piaskownicy jest skuteczna we wsparciu pedagogicznym dzieci z trudnościami w uczeniu się. Dzieci doświadczające ich czują się sfrustrowane i tracą motywację do nauki, mają niską samoocenę a w efekcie często stają się agresywne. W Australii obecnie na szeroką skalę prowadzi się terapię metodą Sandplay dzieci z trudnościami w uczeniu się, ze szczególnym uwzględnieniem trudności w nauce czytania. W Polsce ta metoda ma zastosowanie w pracy z dziećmi z problemami w nauce, z afazją, pooperacyjnymi trudnościami w ekspresji werbalnej. Rozwija kreatywność i pobudza wyobraźnię, wzmacnia odporność emocjonalną, rozwija wrażliwość, pozwala przezwyciężać trudności rozwojowe, pozwala odreagować emocje.
Zabawa w piasku stanowi niezastąpione ćwiczenie pozwalające na doskonalenie sprawności manualnej, koordynacji wzrokowo ruchowej oraz wypracowanie płynności ruchów dłoni wpływające na lepsze przygotowanie do nauki pisania.
Opracowała: K.Biel
